சில சமயம் தற்செயலாக நமக்கு பிடித்த இடத்திற்கு போகும் வாய்ப்பு கிடைப்பது ஆச்சர்யம் தான். கடந்த ஜூலை மாதம் லாஸ் ஏஞ்சலஸ் அருகில் உள்ள ஆண்டாரியோ எனும் ஊருக்கு செல்ல நேர்ந்தது. ஏறக்குறைய இரண்டு மாதங்கள் பணி நிமித்தமாக அங்கு தங்கியிருந்தேன். அவ்வளவு நாள் இருந்ததால், சான் டியாகோ நகருக்கு சென்றிருந்தேன். நண்பன் ராஜாகுமார் சான் டியாகோவிலிருந்து ஆண்டாரியோ வந்து அழைத்துச் சென்றான். வேறு சில வாரயிறுதி நாட்களில் வெனீஸ் மற்றும் சாண்டா மோனிகா கடற்கரைக்கும் சென்றிருந்தேன். அதெல்லாம் பெரிய விஷயமாகவே இப்போது தெரியவில்லை.
அக்டோபர் மாதம் அமெரிக்காவின் மேரிலாந்து மாநிலத்தில் உள்ள கொலம்பியா எனும் நகரத்துக்கு சென்றிருந்தேன். நண்பர் ஒருவர் கொலம்பியா என்றவுடன், நீ எப்படி தென்னமெரிக்கா சென்றாய் என்று கேட்டுவிட்டார். எனக்கு தேவையில்லாமல் பாப்லோ எஸ்கோபர் பெயரெல்லம் ஞாபகத்துக்கு வர ஆரம்பித்து விட்டது. அதனால் தான் இங்கு மாநிலத்தின் பெயரையும் குறிப்பிட்டேன். வாஷிங்டன் அருகில் இருப்பதால், ஒரு சனிக்கிழமை காலையில் பையைத் தூக்கிக்கொண்டு கிளம்பி விட்டேன். Greenbelt Metro ரயில் நிலையம் வரை காரில் சென்று அங்கிருந்து ரயிலில் சென்று, smithsonian நிலையத்தில் இறங்கினேன். காலை 9.30 க்கே சென்றுவிட்டதால், குளிரில் நடுங்க ஆரம்பித்து விட்டேன். சூரிய வெளிச்சமெல்லாம் இங்கு ஏமாற்று வேலை. சூட்டுக்கும் சூரியனுக்கும் சம்மந்தமே இல்லை.
வெளியே வந்து பார்த்தால், ஒரு பக்கம் வாஷிங்டன் (George Washington) நினைவுத்தூணும் மறுபக்கம் நாடாளுமன்றமும் (Capitol). தொலைந்துவிடுவேன் என்ற பயத்தால், ஏற்கனவே மால் (The Mall Area) பகுதியின் வரைபடம் கையில் வைத்திருந்தேன். நடந்து செல்ல திட்டமிட்டிருந்ததால், Iwo Jima நினைவிடத்தை ஒரு எல்லையாகவும், காங்கிரஸ் நூலகத்தின் பின்புறம் உள்ள ஷேக்ஸ்பியர் நூலத்தை மறு எல்லையாகவும் குறித்து வைத்திருந்தேன். இதேபோல ஆனால் கையில் எந்த வரைபடமும் இல்லாமல் 2009 ஜூலை மாதம் பாரிஸ் நகரிலும், ஆம்ஸ்டடாம் நகரிலும் சுற்றியலைந்த ஞாபகம் இன்னும் நினைவிலிருக்கிறது. அதற்கு பிறகு கோலாலம்பூரில் மனைவியுடன் இரண்டு நாட்கள் ஊர் சுற்றியிருந்தேன்.
வாஷிங்டன் நினைவுத்தூண் (2011 நிலநடுக்கத்தால் பாதிக்கப்பட்டு, தற்சமயம் புனரமைப்பு பணி நடந்து கொண்டிருக்கிறது) , இரண்டாம் உலகப்போர் நினைவிடம் தாண்டி லிங்கன் நினைவிடம் சென்றேன். நீண்ட பிரதிபலிக்கும் குளத்தின் ஒரு முனையில் ஆபிரஹாம் லிங்கனின் நினைவிடம் உள்ளது.
பிரமாண்டமான தூண்களுடன் அமைந்துள்ள நினைவிடத்தின் உத்தரத்துக்கு மேல் மாநிலங்களின் பெயர்களைக் குறிப்பிட்டுள்ளனர்.
இந்த நினைவிடத்தில் இருந்துதான் மார்டின் லூதர் கிங் “எனக்கு ஒரு கனவு உள்ளது” என்ற புகழ்பெற்ற உரையை நிகழ்த்தினார். நினைவிடத்தின் இரு பக்கங்களில் லிங்கனின் இரண்டாவது பதவியேற்பு மற்றும் கெட்டிஸ்பர்க் உரைகளை பதித்துள்ளனர்.
நினைவிடத்தின் தரை தளத்தில், லிங்கனின் புகைப்படங்கள் மற்றும் தபால்தலைகள் தொகுத்து வைக்கப்பட்டுள்ளன. மேலும் நினைவிடத்தில் நடந்த பிற வரலாற்று நிகழ்வுளின் தொகுப்புகளும் உள்ளன. லிங்கனின் புகழ்பெற்ற வரிகளையும் கல்வெட்டாக செதுக்கி வைத்துள்ளனர்.
அடிமைத்தனத்தை ஒழித்ததை விட, அமெரிக்காவை பிளவுபடாமல் காத்ததற்காகவே அதிகம் நினைக்கப்படுகிறார். ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட இடங்களில் ”வாஷிங்டன் உருவாக்கிய, லிங்கன் காப்பாற்றிய” தேசம் என்ற குறிப்புகளை கண்டேன். அங்கிருந்த கல்வெட்டு ஒன்றில் இருந்த லிங்கனின் செய்தி - “If I could save the Union without freeing any slave, I would do it, and if I could save it by freeing all the slaves, I would do it, and if I could save it by freeing some and leaving others alone, I would also do that."
பிறகு அங்கிருந்து இவோ ஜிமா நினைவிடம் செல்லும் திட்டத்தை கைவிட்டேன். குளிரில், பொட்டொமாக் ஆற்றின் பாலத்தின் மேல் செல்லும் தைரியமெல்லாம் வரவில்லை. அடுத்து மார்டின் லூதர் கிங் (ஜூனியர்) நினைவிடத்திற்கு சென்றேன். MLK Jr. கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு நின்று கொண்டிருக்கிறார்.
காலையிலேயே அதிகமான கூட்டம் இருந்ததால் உடனே கிளம்பிவிட்டேன். அங்கிருந்து பார்த்தால் அமெரிக்க (அதிகாரப்பூர்வமாக) மூன்றாவது அதிபர் தாமஸ் ஜெபர்சனின் நினைவிடம் ஆற்றின் கரையோரத்தில் தெரிகிறது.
ஃப்ராங்க்ளின் ரூஸ்வெல்ட்டின் நினைவிடமும் அருகில் உள்ளது. குளிரில் வேகமாக நடந்து, தேசிய வான் மற்றும் விண்வெளி அருங்காட்சியகத்துக்கு வந்து சேர்ந்தேன். இங்குள்ள அருங்காட்சியகத்துக்கெல்லாம் கட்டணம் கிடையாது. ஏவுகணைகள்,அன்றைய சோவியத் யூனியன் / அமெரிக்க விண்வெளி ஆராய்ச்சிகள், போட்டிகள், அமெரிக்காவின் வெற்றிகரமான சந்திரன் பயணம், விண்வெளி ஆடைகள், முதல் மற்றும் இரண்டாம் உலகப்போரின் விமானங்கள் என தெரிந்துகொள்ளவும் கற்றுக்கொள்ளவும் நிறைய விஷயங்கள் உள்ள அருங்காட்சியகம். ஒரு நாள் முழுக்கவே போதாதென்று தோன்றியது. அடுத்து நாடாளுமன்றத்தை நோக்கி நடையைக் கட்டினேன்.
ஸ்னோடவுனுக்கு ஆதரவாக ஒரு ஆர்ப்பாட்டம் நடந்து கொண்டிருந்தது.
அந்த இடத்தைக் கடந்து நாடாளுமன்றத்தின் முன் பக்கமிருந்த காங்கிரஸ் நூலகத்தை நோக்கி நடையைக் கட்டினேன்.
நான் தங்கியிருந்த இடத்திற்கு செல்ல ஒரு ரயில் மற்றும் இரண்டு பேருந்து மாறி செல்ல வேண்டியிருந்ததால் வெளியில் இருந்து மட்டும் பார்த்துவிட்டு வரவேண்டியிருந்தது. உலகின் மிகப்பெரிய நூலகத்திற்கு இவ்வளவு அருகில் வந்தும் உள்ளே செல்ல முடியவில்லை. ஆனால் ஆண்டாரியோவில் இருந்த போது அங்கிருந்த ஒரு பொது நூலகத்தில் உறுப்பினராகவே சேர்ந்திருந்தேன்.
இதே போல இன்னொரு முக்கியமான இடத்திலும் ஒரு ஏமாற்றம் நடந்தது. அதைப்பற்றி அடுத்த பதிவில் எழுதுகிறேன். மறுபடியும் ரயில் பிடித்து Greenbelt ரயில் நிலையம் வந்து, அங்கிருந்து பால்டிமோர் விமான நிலையத்துக்கு பேருந்தில் வந்து இறங்கினேன். அங்கு பேருந்துக்காக ஒரு மணி நேரம் காத்திருந்து பிறகு கொலம்பியா வந்து சேர்ந்தேன். நான் தங்கியிருந்த ஓட்டலுக்கு வர இரவு 8.30 மணி ஆகிவிட்டது.
அக்டோபர் மாதம் அமெரிக்காவின் மேரிலாந்து மாநிலத்தில் உள்ள கொலம்பியா எனும் நகரத்துக்கு சென்றிருந்தேன். நண்பர் ஒருவர் கொலம்பியா என்றவுடன், நீ எப்படி தென்னமெரிக்கா சென்றாய் என்று கேட்டுவிட்டார். எனக்கு தேவையில்லாமல் பாப்லோ எஸ்கோபர் பெயரெல்லம் ஞாபகத்துக்கு வர ஆரம்பித்து விட்டது. அதனால் தான் இங்கு மாநிலத்தின் பெயரையும் குறிப்பிட்டேன். வாஷிங்டன் அருகில் இருப்பதால், ஒரு சனிக்கிழமை காலையில் பையைத் தூக்கிக்கொண்டு கிளம்பி விட்டேன். Greenbelt Metro ரயில் நிலையம் வரை காரில் சென்று அங்கிருந்து ரயிலில் சென்று, smithsonian நிலையத்தில் இறங்கினேன். காலை 9.30 க்கே சென்றுவிட்டதால், குளிரில் நடுங்க ஆரம்பித்து விட்டேன். சூரிய வெளிச்சமெல்லாம் இங்கு ஏமாற்று வேலை. சூட்டுக்கும் சூரியனுக்கும் சம்மந்தமே இல்லை.
வெளியே வந்து பார்த்தால், ஒரு பக்கம் வாஷிங்டன் (George Washington) நினைவுத்தூணும் மறுபக்கம் நாடாளுமன்றமும் (Capitol). தொலைந்துவிடுவேன் என்ற பயத்தால், ஏற்கனவே மால் (The Mall Area) பகுதியின் வரைபடம் கையில் வைத்திருந்தேன். நடந்து செல்ல திட்டமிட்டிருந்ததால், Iwo Jima நினைவிடத்தை ஒரு எல்லையாகவும், காங்கிரஸ் நூலகத்தின் பின்புறம் உள்ள ஷேக்ஸ்பியர் நூலத்தை மறு எல்லையாகவும் குறித்து வைத்திருந்தேன். இதேபோல ஆனால் கையில் எந்த வரைபடமும் இல்லாமல் 2009 ஜூலை மாதம் பாரிஸ் நகரிலும், ஆம்ஸ்டடாம் நகரிலும் சுற்றியலைந்த ஞாபகம் இன்னும் நினைவிலிருக்கிறது. அதற்கு பிறகு கோலாலம்பூரில் மனைவியுடன் இரண்டு நாட்கள் ஊர் சுற்றியிருந்தேன்.
வாஷிங்டன் நினைவுத்தூண் (2011 நிலநடுக்கத்தால் பாதிக்கப்பட்டு, தற்சமயம் புனரமைப்பு பணி நடந்து கொண்டிருக்கிறது) , இரண்டாம் உலகப்போர் நினைவிடம் தாண்டி லிங்கன் நினைவிடம் சென்றேன். நீண்ட பிரதிபலிக்கும் குளத்தின் ஒரு முனையில் ஆபிரஹாம் லிங்கனின் நினைவிடம் உள்ளது.
பிரமாண்டமான தூண்களுடன் அமைந்துள்ள நினைவிடத்தின் உத்தரத்துக்கு மேல் மாநிலங்களின் பெயர்களைக் குறிப்பிட்டுள்ளனர்.
இந்த நினைவிடத்தில் இருந்துதான் மார்டின் லூதர் கிங் “எனக்கு ஒரு கனவு உள்ளது” என்ற புகழ்பெற்ற உரையை நிகழ்த்தினார். நினைவிடத்தின் இரு பக்கங்களில் லிங்கனின் இரண்டாவது பதவியேற்பு மற்றும் கெட்டிஸ்பர்க் உரைகளை பதித்துள்ளனர்.
நினைவிடத்தின் தரை தளத்தில், லிங்கனின் புகைப்படங்கள் மற்றும் தபால்தலைகள் தொகுத்து வைக்கப்பட்டுள்ளன. மேலும் நினைவிடத்தில் நடந்த பிற வரலாற்று நிகழ்வுளின் தொகுப்புகளும் உள்ளன. லிங்கனின் புகழ்பெற்ற வரிகளையும் கல்வெட்டாக செதுக்கி வைத்துள்ளனர்.
அடிமைத்தனத்தை ஒழித்ததை விட, அமெரிக்காவை பிளவுபடாமல் காத்ததற்காகவே அதிகம் நினைக்கப்படுகிறார். ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட இடங்களில் ”வாஷிங்டன் உருவாக்கிய, லிங்கன் காப்பாற்றிய” தேசம் என்ற குறிப்புகளை கண்டேன். அங்கிருந்த கல்வெட்டு ஒன்றில் இருந்த லிங்கனின் செய்தி - “If I could save the Union without freeing any slave, I would do it, and if I could save it by freeing all the slaves, I would do it, and if I could save it by freeing some and leaving others alone, I would also do that."
பிறகு அங்கிருந்து இவோ ஜிமா நினைவிடம் செல்லும் திட்டத்தை கைவிட்டேன். குளிரில், பொட்டொமாக் ஆற்றின் பாலத்தின் மேல் செல்லும் தைரியமெல்லாம் வரவில்லை. அடுத்து மார்டின் லூதர் கிங் (ஜூனியர்) நினைவிடத்திற்கு சென்றேன். MLK Jr. கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு நின்று கொண்டிருக்கிறார்.
காலையிலேயே அதிகமான கூட்டம் இருந்ததால் உடனே கிளம்பிவிட்டேன். அங்கிருந்து பார்த்தால் அமெரிக்க (அதிகாரப்பூர்வமாக) மூன்றாவது அதிபர் தாமஸ் ஜெபர்சனின் நினைவிடம் ஆற்றின் கரையோரத்தில் தெரிகிறது.
ஃப்ராங்க்ளின் ரூஸ்வெல்ட்டின் நினைவிடமும் அருகில் உள்ளது. குளிரில் வேகமாக நடந்து, தேசிய வான் மற்றும் விண்வெளி அருங்காட்சியகத்துக்கு வந்து சேர்ந்தேன். இங்குள்ள அருங்காட்சியகத்துக்கெல்லாம் கட்டணம் கிடையாது. ஏவுகணைகள்,அன்றைய சோவியத் யூனியன் / அமெரிக்க விண்வெளி ஆராய்ச்சிகள், போட்டிகள், அமெரிக்காவின் வெற்றிகரமான சந்திரன் பயணம், விண்வெளி ஆடைகள், முதல் மற்றும் இரண்டாம் உலகப்போரின் விமானங்கள் என தெரிந்துகொள்ளவும் கற்றுக்கொள்ளவும் நிறைய விஷயங்கள் உள்ள அருங்காட்சியகம். ஒரு நாள் முழுக்கவே போதாதென்று தோன்றியது. அடுத்து நாடாளுமன்றத்தை நோக்கி நடையைக் கட்டினேன்.
ஸ்னோடவுனுக்கு ஆதரவாக ஒரு ஆர்ப்பாட்டம் நடந்து கொண்டிருந்தது.
அந்த இடத்தைக் கடந்து நாடாளுமன்றத்தின் முன் பக்கமிருந்த காங்கிரஸ் நூலகத்தை நோக்கி நடையைக் கட்டினேன்.
நான் தங்கியிருந்த இடத்திற்கு செல்ல ஒரு ரயில் மற்றும் இரண்டு பேருந்து மாறி செல்ல வேண்டியிருந்ததால் வெளியில் இருந்து மட்டும் பார்த்துவிட்டு வரவேண்டியிருந்தது. உலகின் மிகப்பெரிய நூலகத்திற்கு இவ்வளவு அருகில் வந்தும் உள்ளே செல்ல முடியவில்லை. ஆனால் ஆண்டாரியோவில் இருந்த போது அங்கிருந்த ஒரு பொது நூலகத்தில் உறுப்பினராகவே சேர்ந்திருந்தேன்.
இதே போல இன்னொரு முக்கியமான இடத்திலும் ஒரு ஏமாற்றம் நடந்தது. அதைப்பற்றி அடுத்த பதிவில் எழுதுகிறேன். மறுபடியும் ரயில் பிடித்து Greenbelt ரயில் நிலையம் வந்து, அங்கிருந்து பால்டிமோர் விமான நிலையத்துக்கு பேருந்தில் வந்து இறங்கினேன். அங்கு பேருந்துக்காக ஒரு மணி நேரம் காத்திருந்து பிறகு கொலம்பியா வந்து சேர்ந்தேன். நான் தங்கியிருந்த ஓட்டலுக்கு வர இரவு 8.30 மணி ஆகிவிட்டது.
Comments